01 maj 2015 r.
powiększCoraz wyraźniejsze są obecnie dwa nurty wśród naukowców i praktyków uprawiających genetykę konserwatorską - zwolenników i przeciwników odtwarzania gatunków wymarłych, czyli de-ekstynkcji. Pierwsi wskazują na realne możliwości odwrócenia procesu wymarcia dla niektórych gatunków wymarłych, dla których istnieje dobrze zachowany materiał biologiczny, np. wilka workowatego (Thylacinus cynocephalus). Z kolei przeciwnicy de-ekstynkcji zwracają uwagę na realną nieodwracalność biologiczną wymarcia, szkodliwość ekologiczną i genetyczną wprowadzania do środowiska naturalnego gatunków cechujących się długotrwałą absencją ekologiczną oraz konieczność zwiększenia wysiłków na rzecz ratowania gatunków, które jeszcze nie wymarły, jak norka europejska (Mustela lutreola).
Polskie Towarzystwo Genetyki Konserwatorskiej LUTREOLA pragnie zainicjować dyskusję wśród polskich konserwatorów przyrody i genetyków konserwatorów nad coraz realniejszą koncepcją odwrócenia procesu ekstynkcji. Chodzi tu nie tyle o zaganienia ekonomiczne, techniczne i metodologiczne, co o aspekt etyczny zasadności odtwarzania wymarłych taksonów. Podobny dyskurs toczy się od kilku już lat, zwłaszcza w kręgu nauki anglosaskiej. Przykładem jest organizowane przez inicjatywę Genome 10K, w dniu 1 września 2015 r. spotkanie "What if extinction is not forever?" (UC Santa Cruz Genomics Institute, Santa Cruz, USA): www.genome10k.soe.ucsc.edu/events/event/16.
Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że Towarzystwo zawsze koncentruje się na biologicznym stanie faktycznym, tj. taksonach, dla o nieprzerwanej ciągłości filogenetycznej w funkcji czasu. Istotą podejmowanych działań jest ochrona różnorodności biotycznej (puli genowych), obejmująca również działania wyprzedzające, zabezpieczające gatunki lub populacje przed znalezieniem się w stanie zagrożenia ekstynkcją, zgodnie z zasadą morbum evitare quam curare facilius est.
Polecamy:
Sherkow J.S., Greely H.T. 2013. What If Extinction Is Not Forever? Science 340: 32-33